1983. De revolutie in Teheran wordt in de kiem gesmoord. Jonge mensen die droomden van een andere wereld belanden in de gevangenis. Velen zullen de gevangenis niet levend verlaten. Voor de anderen verandert het leven grondig. Onder het streng Islamistisch bewind is niets nog hetzelfde.
Kinderen van de Jacarandaboom volgt een aantal jonge mensen die hun verlangen naar vrijheid duur betalen. Azar bevalt van haar dochtertje in de gevangenis. Ze weet niet of de vader nog in leven is. De andere vrouwen leven met haar mee, maar er is ook rivaliteit en jaloezie bij haar lotgenoten. Kort na de geboorte moet ze de kleine Neda afgeven. Haar ouders zullen zoals zoveel grootouders het kindje opvoeden tot ze vrij komt. Amir verblijft in diezelfde Evin-gevangenis. Hij kan zich het gezicht van zijn geliefde Maryam haast niet meer voorstellen. Ze is zwanger en haar onverwacht bezoek geeft hem moed. Maar zal hij zijn dochtertje zien opgroeien? Amir koestert de hoop om vrij te komen. Met dadelpitten maakt hij een armbandje voor zijn dochtertje. Als hij haar later even in zijn armen mag houden verstopt hij de armband onder haar truitje. Het is het enige dat Sheida aan haar vader zal herinneren. n Leila zorgt samen met haar ouders voor Omid, Sara en Forugh, de jonge kinderen van haar zussen in de gevangenis. De rantsoenering en de bombardementen maken het leven in de stad moeilijk. Maar er zijn ook fijne momenten zoals het bezoek aan de fotograaf. Met een mooie foto van de kinderen wil Maman Zinat de jonge moeders in de gevangenis troosten en Leila moet daarbij helpen. Maar soms lijkt het alsof het echte leven aan haar voorbijgaat. Leila kan niet ingaan op het voorstel van haar vriend Ahmad om samen te vluchten. Haar ouders en vooral de kinderen hebben haar nodig.
2008.
De kinderen uit 1983, Omid, Sara, Forugh, Sheida en Neda zijn nu zelf jong volwassenen. Hun ouders hebben zo goed en zo kwaad als het ging hun leven hervat. Sommigen trokken naar Amerika, Duitsland of Italië. Ze koesteren de herinnering aan hun vaderland met kitscherige souvenirs; anderen bleven in Iran en draaiden de zwarte bladzijde om. Als maman Zinad sterft, verzamelt de familie zich voor het afscheid. Dankbaar worden herinneringen opgehaald.
Nu ze zelf volwassen zijn, beseffen de kinderen uit 1983 wat hun ouders overkomen is en welke prijs ze voor hun verlangen naar vrijheid betaald hebben. Omdat Maryam nooit de dood van Amir een plaats kon geven, groeide Sheida op met een leugen. Pas in 2008 als het in Teheran opnieuw onrustig wordt, ontdekt ze de waarheid over haar vader. Ze keert uit Italië naar huis terug. Voor het eerst kunnen moeder en dochter praten over de revolutie en het regime dat hun toekomst verwoeste. Sheida krijgt eindelijk de armband die Amir in de gevangenis voor haar maakte. Het verleden bepaalt ook de toekomst. Wanneer ze zoals Neda in Turijn een andere Iraniër ontmoeten, sluipen de argwaan en de nooit uitgesproken vraag binnen : ‘Aan welke kant stonden zijn ouders in 1983?’